نمونه پرسشهائی که در گفتار شماره 2 مطرح شده اند:
آیا انجیل و تورات غیر دینی هم وجود دارد؟
آیا نرم کردن اسلام با حفظ منابع شریعت دینی امکان پذیر است؟
اصلاح گری دینی از کجا شروع میشود؟
—-
قرائت با واسطه و قرائت بی واسطه قرآن
… «قرائت با واسطه دینی» محصول قرن ها دخالت ناروا و تحریف شریعت سازان مختلف، از متکلم و فقیه تا مفسر، محدث، قاضی، روحانی و سایر انواع اربابان دینی، در محتوی و معنی و مفهوم آیات قرآن است. بعداً توضیح داده خواهد شد که این دست بردن ها در معانی آیات و به کار بردن انواع تعبیر، تفسیر و تاًویل:
– از سوئی و عمدتاً «دنیوی» است و برای ایجاد و تداوم تسلط سیاسی رهبران اسلامی و توجیه اصل «حکومت دینی» ایجاد شده و «بهره کشی دنیوی» توده های مؤمن و مسلمان را در برنامه دارد و
– از سوی دیگر، آلوده به تعصبات یک سو نگرانۀ «دینی» است و به ابداعات دگماتیک متشرعین اسلامی پاسخ می دهد.
برای رسیدن به این هدف هاست که مطالعه و عرضۀ اطلاعات دینی به انحصار در آمده و به خاطر حفظ این منافع دنیوی و دینی است که به عناصر خودی و تسلیم شدگان به اربابان حوزۀ انحصاری اسلامی و فرقۀ ای اجازه داده می شود تا هر آن چه را که برای حفظ تسلط دینی موجود لازم به نظر می رسد، بدون هرگونه تعهد و الزام دینی، ابداع کنند، بگویند و بنویسند. و در صورت ضرورت حتی حرمت «معنی و مفهوم آیات منسوب به خدا» را هم به هیچ انگارند.
با استفاده از این شیوه های آلوده به تحریف و همچنین از طریق انحصار تاریخی تولید و عرضۀ اطلاعات دینی، شریعت سازان اسلامی موفق شده اند تحریفات خود را به نام خدا، دین و اسلام به خورد توده های مسلمان بدهند. آنان چنین می نمایند که انگار هر آن چه می گویند و می نویسند، حرف و کلام خداست و «مستقیماً کسی را مسلمان دیندار یا از دینداری دور می کند».
از این طریق، «مسلمان و دیندار بودن» با «تبعیت از اربابان دینی» یکی فرض می شود و ادعا و دروغی به این بزرگی، «توده های محروم مسلمان و معتقد به خدا» را مجبور به تبعیت دینی وسیاسی از آنان می کند. این در حالی است که طبق نمونه های مورد بحث فصل های پیشین:
– اطلاعات دینی «رسمی شده ای» که به وسیلۀ این شریعت سازان تولید و عرضه می شوند، نه فقط دین و قرآن را با همۀ واقعیت ها و نیک و بد هایش به تمامی نمایندگی نمی کنند، بلکه حتی در بسیاری موضوعات، به راه تحریف عمدی می روند و از آن رو «غیر دینی و غیر اسلامی» و حتی «ضد دینی و ضد اسلامی» اند.
***
این جاست که «رهائی» از قرائت دینی «رسمی و با واسطه ای» که محصول دخالت غیر مجاز شریعت سازان در مبانی دینی اند، برای مسلمانانی که می خواهند «ایمان دینی خود را حفظ کنند، ولی به این خاطر، مجبور به تبعیت غیر دینی دین سازان نشوند»، به تنها راه انتخاب تبدیل می شود. بدون بریدن از این منبع و منزه شدن از این تحریفات دینی رسمی شده، هیچ راهی برای رستگاری، یا درست دیدن و با عقل و منطق بشری برگزیدن، وجود ندارد.
در این جریان، البته هر کسی وظیفۀ هدایت خود را دارد و هر کسی نیز، خواهی و نخواهی مجبور به راهی انتخاب در یک سه راهی گزینش است:
1- راه موجود «با واسطه و رسمی»، به شرحی که توضیح داده شد، تبعیت بی چون و چرا از تحریفات شریعت سازان را به همراه دارد، و از همان رو، اگر نتیجۀ دنیوی هم داشته باشد، به هیچ مقصد دینی نمی رسد.
2- راه دوم که به پشت کردن به دین و ترک باورهای دینی و اسلامی را پی می جوید. ترک دین اما فقط با ترم «بی دینی» قابل توضیح و برابر سازی نیست، چرا که ان چه «بی دینی» یا ترک دین نامیده می شود، حتماً به معنی «بی ایمانی» و ترک هرگونه ایمان نیست. این هر دو بلکه نسبت به شرایط، خود حامل نوعی ایمان است، یا می تواند باشد که با ایمان دینی این یا آن دین ترک شده فرق می کند. از این نظر، «بی دینی» یا ترک دین همانند سایر انواع اعتقادات دینی و نوع دینی عمل می کند یا می تواند عمل کند.
3- راه سوم به جای «قرائت مخدوش رسمی» بر «قرائت مستقیم و بی واسطۀ دینی» بنا می شود. این راه، راه کسانی است که:
– هم می خواهند ایمان دینی خود به عنوان اعتقاد به «خدای واحد و خالق» مورد معرفی اسلام را حفظ کنند، و هم:
– به خاطر این ایمان دینی، به تصرف شریعت سازان و اربابان دینی در نیایند و مجبور به تبعیت از اطلاعات دینی تحریف شده نباشد. (“دین” در اسلام، یعنی آن چه انجام دادن یا ندادنش کسی را با دین و مسلمان، یا بی دین و غیر مسلمان می کند، عبارت از «ایمان به خدای واحد خالق جهان» است. برای توضیح بیشتر ر. ک. به فصل مربوطه تحت عنوان «موضوع و محتوای دین در اسلام» در جلد دوم این کتاب). «مطالعۀ مستقیم و بی واسطه» به عنوان راه سوم، دسترسی بدون واسطه و دست نخورده به اطلاعات «دینی» و «غیر دینی» دین را ممکن می کند. از این طریق، هر کسی امکان هدایت دینی خود را می یابد و هر کسی نیز از طریق کند و کاو در «کتاب دینی قرآن»، حق و اختیار جدا کردن سرۀ دینی از ناسرۀ غیر دینی را به مرحلۀ عمل در می آورد. به بیان دیگر، هر کسی حق این را می یابد تا دین را با محتوی دینی حفظ کند و هر چه «غیر دینی» است را، ولو در قرآن و به صورت آیه های قرآنی، به کناری نهد.
در این جا، دین عملی فردی و به معنی رابطۀ فرد با خداست و کس دیگری حق دخالت در آن و ممیزی این رابطه را ندارد. با گزینش این راه سوم و فراهم آمدن مطالعۀ دینی «بی واسطه»:
– دیگر کسی برای مسلمان بودن و ماندن و ادامۀ زندگی دینی خود مجبور به بوسه زدن بر تحریفات انحصارگران دینی و تحمل حاکمیت سیاسی و فرهنگی دین سالان دین ساز، نخواهد بود. به بیان دیگر، با بهره مندی از دانش دینی حاصل از «مطالعۀ بی واسطۀ دینی»:
– می توان «مسلمان دینی» بود،
– اما به این سبب، محبور به وابستگی ایمانی و ذهنی به «دین رسمی شده» و همچنین انحصارگران دینی- دنیوی فرقۀ حاکم نشد و نیازی به تبعیت از “حکومت و احکام شریعی”، که ساخته و پرداختۀ دین فروشان و اربابان دینی- دنیوی اند، نداشت.
به سبب ایمان دینی به خدا، مجبور به پذیرش دخالت دین و دین سالار در سیاست و زندگی اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی نشد و در عین ایمان به خدای خالق جهان، در زندگی اجتماعی خود، طرفدار جدائی دین از سیاست بود و بشری و لائیک زندگی کرد.
این جاست که «مطالعه بی واسطه» به راه رهائی از تسلط انحصاری دین سازان تبدیل می شود و رهائی از استثمار تاریخی دین و اسلام حکومت گر را در پی می آورد.
برای شنیدن کامل این گفتار روی لینک زیر کلیک کنید:
گفتار شماره 2 پرسش و پاسخ و چرائی عدم اجبار دینی آیات غیر دینی قرآن
برای دیدن و شنیدن گزیده ای از این گفتار در سایت یوتوب روی لینک زیر کلیک کنید:
برای تماس با ما روی تماس کلیل کنید.
