مقالات 162

یکی شدن آدرسها 

نکته ده) که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها (حافظ)

بدین ترتیب در جریان این تحولات ایده آلی قبل از 57، چپ و راست و <لائیک و دیندار> به آرمان مشترکی دل بستند. این البته یک «اختلاط کجراهه» بود، چرا که اتحاد <همۀ مدعیان ضد سلطنت> در جبهۀ “انقلاب”، ماهیت های بنیادی این نیروها را از دیده ها مخفی می ساخت و با نامرئی کردن تفاوتهای عمده بین،

• چپ و راست،
• لائیک و اسلامی،
• ترقی خواه و بنیادگرا،
• ضدامپریالیست و حامی استعمارنو،
• استقلال طلب و وظیفه خوار وابسته به غرب یا به شرق،

توده های فعال در جریان انقلاب را به تبعیت از “امام زمان حاضر” هدایت کرد. (بیشتر…)

نکته نه) بازگشت “جامعۀ صلواتی امام زمانی”

دگردیسی اتوپیای “انقلاب” از عینی به ذهنی، و همچنین همسوئی اتوپیای ذهنی “هر کس به اندازۀ نیازش” با اتوپیای امام زمانی “خرید صلواتی“، هم انرژی عظیمی را برای اتحاد نیروهای مختلف اپوزیسیون آزاد کرد و هم به اختلاط ایده آلهای متناقض در افکار عمومی دامن زد.

تحت این شرایط، “اتوپیای ذهنی امام زمانی” هم، گام به گام رو به عینیت نهاد. <صبر و انتظار سنتی> به ظهور “امام زمان غایب!” جای خود را به <جهاد امّت> برای ظهور “امام زمان حاضر!” داد. این همه باعث عمده شدن اتوپیای ذهنی اسلامی- امام زمانی شد و همزمان، به بروز <اتوپیاهای اسلامی> نوظهور دیگری دامن زد. از آن جمله بودند: (بیشتر…)

نکته هشت) «سقوط اتوپیای آرمانی انقلاب 57 به گرداب رژیم اسلامی»

در سالهای رشد جنبش انقلابی قبل از 57، <اتوپیای ایرانی “انقلاب”> بسیاری از هواداران جنبش، «از چپ تا به راست» را شیدای خود کرد و به رقیب عمدۀ “اتوپیای ظهور و نجات امام زمانی” تبدیل شد. این نبود جز آنکه اتوپیای انقلاب نیز به خاطر تغییرات آرمانی اش همه چیز و همه کس از انقلابی و ضدانقلابی را در بر میگرفت!

“اتوپیای انقلاب” البته برخلاف “اتوپیای امام زمانی”، هم ریشه زمینی داشت و هم بر انسان و مبارزۀ بی امانش متکی بود. این آرمان همچنین از زمان مشروطیت، پرچم جنبشها و نهضت های آزدایخواهی و سوسیالیستی بسیاری را به دوش کشیده بود. اما اینهمه نیز نتوانست بر مسائل ناشی از این تغییرات آرمانی فائق آید. (بیشتر…)

نکته هفت) شهر آرمانی <انقلاب 57>

در آنزمان، اتوپیای “ظهور و نجات امام زمان” تنها آرمان ذهنی ایرانیان نبود. از مدتها پیش اتوپیای “انقلاب” هم به عنوان تنها راه وصول به “شهر آرمانی” در ذهن مردم <طبقۀ متوسط شهرنشین ایران> جا گرفته بود.

<اما انقلاب چیست>؟

میدانیم که تغییر و تحول، ذاتی جوامع بشری است. تضاد و تعارض بین نهادهای اجتماعی و اقتصادی، به طور معمول با تغییر و تحول قوانین یا انجام اصلاحات، حل و فصل میشوند و جامعه را قدمی به پیش می برند، ولی اگر چنین نشود، تراکم این تضادها رفته رفته جامعه را به دیگ بخاری که راه خروجی ندارد تبدیل میسازد. این دیگ بخار بالاخره در روزی از روزها می ترکد و با انفجار خود انرژی عظيمی را تخلیه و آزاد می‌سازد.

• <“انقلاب” این جریان تخلیۀ انرژیهای متراکم حاصل از تعارضات«حل نشدۀ» اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جامعه است>.
• انقلاب اما، فقط <آغازی> برای حل و فصل تعارضات موجود است، ولی «هیچ تضمینی برای تداوم یا حل و فصل این تعارضات ندارد!».
• انقلاب، یک شیوۀ <اصلاحات ساختاری> جامعه است، ولی «نیل به این اصلاحات بنیادی را تضمین نمیکند!».
• انقلاب «میتواند» با پیشرفت خود راه را به برپائی جامعۀ آرمانی هموار کند، «یا شکست بخورد، به کنترل ضدانقلاب در آید» و همانند انقلاب شکست خوردۀ 57 ایران، در خدمت استثمار، جنگ، دیکتاتوری ،بنیادگرائی و تخریب بنیادهای ساختاری جامعه قرار بگیرد.

اینها همان واقعیت هائی اند که در  دورۀ “انقلاب 57 ایران” و پس از آن به فراموشی سپرده شدند. این درک و انتظارات ذهنی از انقلاب، بعد ها راه را به سرکوب “آرمانشهر انقلاب” به دست <ضدانقلاب بنیادگرا> هموار کرد.

برای مطالعه و داون لود کتاب روی لینک زیر کلیک کنید:

خیزش و فروپاشی اتوپیای انقلاب 57 (و عواقب روانی- اجتماعی آن)

برای تماس با ما روی کلمه تماس کلیک کنید.

نکته پنج) “کی بود، کی بود، من نبودم”

باور فرهنگی به <اتوپیای نجات به دست امام زمان>، به بروز این روانشناسی اجتماعی منجر شده که انگار از ما جز انتظار کشيدن و تسليم حوادث شدن کاری ساخته نیست. این است که مدتهاست که ما مردم  ایران،

1./ نه جز گوش دادن به رسانه های خارجی کاری میکنیم و از عهدۀ کاری بر می آئیم و،

2./ نه، چون خود را برای تعیین اعمال مان کاره ای نمیدانیم، به <خوب یا بد> بودن کارها و <مسئوليت وجدانی> اعمال مان وقع چندانی می گذاریم. (بیشتر…)

نکته چهار) جز ناخن شکسته و آه جگرخراش/از کار ما گره دگری وا نمی کند (صائب)

امروزه مواد مخدر <ظهور و نجات> به قدری ما ایرانیان را در نشئۀ کاذبش فرو برده که با یک خوابنمائی کذائی، کرور کرور برای پیدا کردن امام گمشدۀ قصه های خواب آور ملایان در بالای سوراخ های چاه های جمکران گرد آمده و چشم به خروج “ناجی مان” میدوزیم.

این خوابنمائی ها اما در همین جا خاتمه نمی یابند و بسیاری به وقتی که این مواد مخدر فرقه ای به حد کافی نشئه ساز نمیشود، باور به نجات یافتن از سوی امام زمان <غیبی> را به باور به امام زمانهای <عینی> منتقل میکنیم و برای یافتن ناجیان نوظهورتر به خوابنمائی های جدیدتر رو می آوریم. در این خوابهاست که: (بیشتر…)

نکته سه) بیعت و تقلید امّت تسلیم شده 

ملایان فرقۀ حاکم، <امروزه روز هم> با استفاده از “مادۀ مخدر ظهور و نجات” به آسانی توده های محروم را به خواب می برند و در خواب و بیداری به آنان تلقین میکنند که رهائی از مشقات زندگی در ید اختیار “اللهی ناپیدا” و در گرو ظهور “امامی گمشده و بی جا و مکان” است. دیدیم که این تلقینات چیزی جز حواله دادن مردم محروم به “حلوای نسیه” نیستند.

این ادعاهای مذهبی توخالی اما، به سبب تکرار و تلقین، به صورت <فرهنگ ایرانی- شیعه گری> بازتولید شده و امروزه نیز به صورت <چشم‌ به راهی دائمی ولی بیحاصل> به “نجات داده شدن” در عرصه‌های مختلف زندگی اجتماعی و سیاسی ما ایرانیان نمود عینی پیدا میکنند. (بیشتر…)

نکته دو) امام زمانی که میخواست پول نفت را به تساوی قسمت کند!

خیالهای “اتوپیائی” “ظهور و نجات داده شدن” البته نه خاص ایران و نه خاص فرقۀ شیعی حاکم بر ایران اند. اتوپیاهای نجات و رهائی همه جا با توده های محروم همراهند، و به انسان محروم و دردمند پیام میدهند که “وضع مشقت بار موجود موّقتی است” و دیر یا زود، “روز رهائی یی در راه است”.

این ویژگی اما، شامل <اتوپیای ظهور و نجات امام مهدی فرقۀ حاکم> نمیشود، چرا که در اتوپیاهای مبتنی بر <افسانه های دینی و فرقه ای>، این انسانها و توده های محروم و دربند نیستند که با مبارزه و مقاومت شان خود را نجات میدهند، بلکه ظهور و نجات اموری اند که فقط به دست <مقدسین غیبی> آنهم دور از انسان و غیرقابل تماس تحقق می یابند. (بیشتر…)