مقالات 176
نکته 9 پایانی- به نقل از مقالۀ « جرقۀ تکراری- پروندۀ خیزش اعتراضی ضد رژیم- “پایان سخن ببین که ما را چه رسید!”»
نکته نه پایانی- روز، روز تدارک مبارزه و رهائی است
«البته که به عهده گرفتن این وظائف بر جا مانده، به این آسانیها نیست. “با حلوا حلوا گفتن دهن شیرین نمیشود”. کسی که میخواهد در نقطه مقابل «دیکتاتوری اسلامی»، بایستد، باید! بتواند در مقابل آن آلترناتیو «دموکراتیک و لائیک» به وجود بیاورد،
- باید قبلا بداند فرق بین “دیکتاتوری و دموکراسی” چیست،
- باید خود را نه در حرف، بلکه در عمل هم، دموکرات و ضد دیکتاتوری بار آورد،
- باید خود را از اسلام سیاسی نواستعماری برهاند و به سیاست لائیک بپیوندد،
- باید در همۀ زمینه ها در مقابل این نظام «اسلامی نواستعماری»، آلترناتیو متقابلی از استقلال و رهائی به وجود آورد.
نکته 8- به نقل از مقالۀ « جرقۀ تکراری- پروندۀ خیزش اعتراضی ضد رژیم- “پایان سخن ببین که ما را چه رسید!”»
نکته هشت- چه باید کرد؟
اولاً ما مردم ایران، دیکتاتوری را با تمام دهشت و وحشتش تجربه کرده و می شناسیم، اما دموکراسی را فقط به اسم می شناسیم. نه روابط دموکراسی در خانه و خانواده یا مدرسه و جامعه را تجربه کرده ایم و نه میدانیم این روابط چگونه برقرار میشوند. این است که:
- بسیاری در «حرف» خواهان دموکراسی هستیم، ولی در عمل جز به شکلی از اشکال دیکتاتوری عمل نمی کنیم!
دوما دیدیم که ما هم باید مثل ملتها و کشورهای آزاد شده در احزاب فراگیر و بنا شده بر دموکراسی، گرد هم آئیم و حول وجوه مشترک رسیده مان به توافق و متحد شویم. باید بتوانیم در همۀ زمینه ها، آلترناتیوهای متقابل رژیم دیکتاتوری را به وجود آورده و رشد بدهیم. (بیشتر…)
نکته 7- به نقل از مقالۀ « جرقۀ تکراری- پروندۀ خیزش اعتراضی ضد رژیم- “پایان سخن ببین که ما را چه رسید!”»
نکته هفت- از حرف و ادعا تا عمل راه درازی است!
البته که خواست تعویض متقابل همۀ اجزاء رژیم و ایدئولوژی اسلامی- نو استعماری اش صرفاً «با حرف» بیان نمیشود. شخصیتها و نهادهای اپوزیسیون باید «در عمل» نشان بدهند که از حالا از نظر “کیش شخصیت“، “رهبری مادام العمر” و “تعهد به دموکراسی” با امامان و رهبران این رژیم دیکتاتوری به کلی متفاوت اند، راه و روش متفاوتی دارند و از ارزشهای جاری اینان پیروی نمیکنند.
میدانیم که «احزاب باز، علنی و متعهد به قواعد دموکراسی»، اساسنامه دارند، مخالف و منتقد دارند و روشن وعلنی اند. از این رو برای اثبات این دوگانگی ها مشکلی ندارند. اما رهبرانی که فاقد یک چنین احزابی اند، از نظر نیات واقعی شان زیر سؤال اند. این سؤالات به خصوص متوجه شاه و رئیس جمهوری است که در عین داشتن امکانات لازم از تشکیل چنین احزابی و بسیج مردم علیه رژیم سفاک اسلامی خودداری میکنند! (بیشتر…)
نکته 6- به نقل از مقالۀ « جرقۀ تکراری- پروندۀ خیزش اعتراضی ضد رژیم- “پایان سخن ببین که ما را چه رسید!”»
نکته شش- آلترناتیو متقابل تاریکی، روشنی است 
بدیهی است که “نظام جمهوری اسلامی” از اجزاء فراوانی تشکیل شده و از این رو، مبارزه با تمامیّت این نظام رژیم باید همۀ اجزاء آنرا را هدف قرار دهد. قرار ندهد، همانگونه که در جریان مرگ خمینی، شکست مفتصح جنگ 8 ساله و تسویه حساب جناح های “سگ زرد برادر شغال!” دیدیم، این نظام با نابودی یکی دو تا از اجزایش زخم هم بردارد، از بین نمیرود.
این است که صرف سقوط و مرگ خامنه ای، پیروزی یا شکست در جنگها، یا بدتر و بدتر شدن فقر و نداری مردم، باعث نابودی این نظام نخواهد شد. از این رو، آنانی که خواهان نابودی تمامیت این نظام اند، باید برای نجات این کشور و ملت از این فروپاشی در مقابل همۀ اجزاء این نظام، «آلترناتیوهای متقابل» به وجود بیاورند.
میدانیم که: (بیشتر…)
نکته 5- به نقل از مقالۀ « جرقۀ تکراری- پروندۀ خیزش اعتراضی ضد رژیم- “پایان سخن ببین که ما را چه رسید!”»
نکته پنج- کدامها خواهان نابودی «تمامیت» نظام جمهوری اسلامی اند و کدامها نیستند!
امروزه کاری که از دست رهبران اپوزیسیون ما ساخته است دادن اعلامیه و محکوم کردن آدمکشی رژیم سفاک است. این کار البته هیچ بدی ندارد، اما مسأله این است که اینان در خارج از این «دلسوزی های عملاً بدون نتیجه!» روشن نمی کنند که:
– برای جلوگیری از این کشتارها چه کرده اند یا،
– برای ممانعت از آدمکشی های آتی چه راه چاره ای اندیشیده اند؟
*اینان البته میدانند که صرف محکوم کردن دیکتاتوری رژیم به معنی طرفداری از دموکراسی نیست. اینان حتما به یاد دارند که خمینی به صرف محکوم کردن دیکتاتوری شاه بر سر کار آمد، ولی بعدش صد برابر بدترش را مرتکب شد. در این صورت، (بیشتر…)
نکته 4- به نقل از مقالۀ «جرقۀ تکراری- پروندۀ خیزش اعتراضی ضد رژیم- “پایان سخن ببین که ما را چه رسید!”»
نکته چهار- رهبران مادام العمر و مردم بی تفاوت!
* چرا اقای “ولیعهد مادرزادی”، نمیخواهد طرفداران خود را در حزبی فراگیر و مبتنی بر دموکراسی جمع کند، تعلیم بدهد، متحد سازد و علیه رژیم سفاک بسیج کند؟
* چرا “خانم رئیس جمهور” «مادام العمر»، پس از 27 سال!، حاضر نیست شورای مقاومت و سازمان تحت فرماندهی اش را به “حزبی فراگیر و دموکراتیک” تبدیل سازد و با گردن نهادن به نتایج انتخابات فراسازمانی بر ادعاهای آزادیخواهی اش صحه بگذارد؟
* چرا فرماندهان همیشگی! “سازمانهای سیاسی- نظامی”، نمیخواهند “تشکلهای تحت فرماندهی شان” را بر اساس قواعد دموکراسی بازسازی کنند و با دادن فرصت بیان و مشارکت به مخالفان شان، یقین خود به آزادی، دموکراسی و برابری را به اثبات برسانند؟ (بیشتر…)
نکته 3، به نقل از مقالۀ «جرقه تکراری- پروندۀ خیزش اعتراضی ضد رژیم- “پایان سخن ببین که ما را چه رسید!”»
نکته سه- فرق بین رهبران آنان و رهبران ما!
– البته که ما هم، رهبرانی داریم. به حد فراوان هم داریم. پادشاه «مادرزادی« داریم. رئیس جمهور موقت «مادام العمر» داریم. رهبران «دائمی» سازمانهای چپ را داریم، رهبران «غیرقابل عزل» نهادهای راست را داریم. داریم و داریم، امّا!
- اینهمه تظاهرات «فاقد رهبری»،
- اینهمه جانبازی های «بدون برنامه ریزی» و،
- اینهمه کشته شدگان “بی صاحب!” نشان میدهند که:
*اینان رویهمرفته از عهدۀ رهبری مبارزات و اعتراضات بر حق مردم بر نمی آیند.
*اینان حتی قادر به عرضۀ راه چاره ای برای جلوگیری از قتل عام فرزندان مبارز ایران نیستند!
سؤال که: (بیشتر…)
نکته 2، به نقل از مقالۀ «جرقه تکراری- پروندۀ خیزش اعتراضی ضد رژیم- “پایان سخن ببین که ما را چه رسید!”»
نکتۀ دو- تا زمانی که تک تک و پراکنده ایم …؟
ما به عنوان ملتی تسخیر شده باید هم! در برابر ستم و دیکتاتوری بایستیم. باید هم، اعتراض بکنیم. باید هم، با تجاوزات رژیم به جان و مال و هویت مان مقابله بکنیم، اما!
– اما به چه شکلی؟
– حتما نه به این شکلی که هر بار بهترین فرزندانمان را فدا بدهیم و بعدش هم بدون هر دستاوردی در ماتم شان زانوی غم در بغل بگیریم. (بیشتر…)
نکته 1، به نقل از مقالۀ «جرقه تکراری- پروندۀ خیزش اعتراضی ضد رژیم- “پایان سخن ببین که ما را چه رسید!”»
نکتۀ یک- باز هم “مرده میبرند کوچه به کوچه”!
باز هم گلوله باران مردم معترض،
باز هم جوانان غرقه به خون،
باز هم دستگیری، شکنجه و اعتراف گرفتنهای دروغین،
باز هم بغض سرکوب شده در گلوی مردم ایران، باز هم گریه و عزاداری،
باز هم اعلامیه دادن های «بی حاصل» «رهبران در عافیت تبعید».
- نه…، “این حرفها برای تو مادر نمیشود!”.
(از امام زمان تا امام زمان)، برداشت از کتاب “خیزش و فروپاشی اتوپیای انقلاب 57” نکته 15
نکته پانزده) راه چاره چیست؟
ملتی هستیم که نهاد دیکتاتوری در خانه و خانواده، در میان خویشاوندان، و حتی در بین نهادهای سیاسی نیروهای اپوزیسیون مان لانه کرده، و بازگشت به هویت دینی و مذهبی مان به خاک سیاه مان نشانده است. ملتی هستیم که برای نجات خود از این فروپاشی ملی، نه نهادهای سیاسی آلترناتیو داریم، نه خود را سازماندهی کرده ایم و (نه حتی «به اتوپیا و آرمانهای مشترکی برای آینده» دست یافته ایم). ملتی هستیم که میخواهیم از این رژیم و نظام نجات بیابیم، ولی نمیدانیم برای بعدش «چه میخواهیم!»
یک چنین ملتی البته که راهی ندارد جز آنکه چشم امید به دیگران بدوزد و هر روزه روز، خود را به ضریح کهنه مردۀ این یا آن “امام زمان” ذهنی و عینی دخیل ببندد و ساده لوحانه به معجزۀ ناممکن نجات یافتن اش به دست دیگران، دل خوش بکند. اما در عین حال میدانیم که: (بیشتر…)
