مقالات 158

نکته پنج) “کی بود، کی بود، من نبودم”

باور فرهنگی به <اتوپیای نجات به دست امام زمان>، به بروز این روانشناسی اجتماعی منجر شده که انگار از ما جز انتظار کشيدن و تسليم حوادث شدن کاری ساخته نیست. این است که مدتهاست که ما مردم  ایران،

1./ نه جز گوش دادن به رسانه های خارجی کاری میکنیم و از عهدۀ کاری بر می آئیم و،

2./ نه، چون خود را برای تعیین اعمال مان کاره ای نمیدانیم، به <خوب یا بد> بودن کارها و <مسئوليت وجدانی> اعمال مان وقع چندانی می گذاریم. (بیشتر…)

نکته چهار) جز ناخن شکسته و آه جگرخراش/از کار ما گره دگری وا نمی کند (صائب)

امروزه مواد مخدر <ظهور و نجات> به قدری ما ایرانیان را در نشئۀ کاذبش فرو برده که با یک خوابنمائی کذائی، کرور کرور برای پیدا کردن امام گمشدۀ قصه های خواب آور ملایان در بالای سوراخ های چاه های جمکران گرد آمده و چشم به خروج “ناجی مان” میدوزیم.

این خوابنمائی ها اما در همین جا خاتمه نمی یابند و بسیاری به وقتی که این مواد مخدر فرقه ای به حد کافی نشئه ساز نمیشود، باور به نجات یافتن از سوی امام زمان <غیبی> را به باور به امام زمانهای <عینی> منتقل میکنیم و برای یافتن ناجیان نوظهورتر به خوابنمائی های جدیدتر رو می آوریم. در این خوابهاست که: (بیشتر…)

نکته سه) بیعت و تقلید امّت تسلیم شده 

ملایان فرقۀ حاکم، <امروزه روز هم> با استفاده از “مادۀ مخدر ظهور و نجات” به آسانی توده های محروم را به خواب می برند و در خواب و بیداری به آنان تلقین میکنند که رهائی از مشقات زندگی در ید اختیار “اللهی ناپیدا” و در گرو ظهور “امامی گمشده و بی جا و مکان” است. دیدیم که این تلقینات چیزی جز حواله دادن مردم محروم به “حلوای نسیه” نیستند.

این ادعاهای مذهبی توخالی اما، به سبب تکرار و تلقین، به صورت <فرهنگ ایرانی- شیعه گری> بازتولید شده و امروزه نیز به صورت <چشم‌ به راهی دائمی ولی بیحاصل> به “نجات داده شدن” در عرصه‌های مختلف زندگی اجتماعی و سیاسی ما ایرانیان نمود عینی پیدا میکنند. (بیشتر…)

نکته دو) امام زمانی که میخواست پول نفت را به تساوی قسمت کند!

خیالهای “اتوپیائی” “ظهور و نجات داده شدن” البته نه خاص ایران و نه خاص فرقۀ شیعی حاکم بر ایران اند. اتوپیاهای نجات و رهائی همه جا با توده های محروم همراهند، و به انسان محروم و دردمند پیام میدهند که “وضع مشقت بار موجود موّقتی است” و دیر یا زود، “روز رهائی یی در راه است”.

این ویژگی اما، شامل <اتوپیای ظهور و نجات امام مهدی فرقۀ حاکم> نمیشود، چرا که در اتوپیاهای مبتنی بر <افسانه های دینی و فرقه ای>، این انسانها و توده های محروم و دربند نیستند که با مبارزه و مقاومت شان خود را نجات میدهند، بلکه ظهور و نجات اموری اند که فقط به دست <مقدسین غیبی> آنهم دور از انسان و غیرقابل تماس تحقق می یابند. (بیشتر…)