تازه ها و نکته ها 44
نکته 4- به نقل از مقالۀ «جرقۀ تکراری- پروندۀ خیزش اعتراضی ضد رژیم- “پایان سخن ببین که ما را چه رسید!”»
نکته چهار- رهبران مادام العمر و مردم بی تفاوت!
* چرا اقای “ولیعهد مادرزادی”، نمیخواهد طرفداران خود را در حزبی فراگیر و مبتنی بر دموکراسی جمع کند، تعلیم بدهد، متحد سازد و علیه رژیم سفاک بسیج کند؟
* چرا “خانم رئیس جمهور” «مادام العمر»، پس از 27 سال!، حاضر نیست شورای مقاومت و سازمان تحت فرماندهی اش را به “حزبی فراگیر و دموکراتیک” تبدیل سازد و با گردن نهادن به نتایج انتخابات فراسازمانی بر ادعاهای آزادیخواهی اش صحه بگذارد؟
* چرا فرماندهان همیشگی! “سازمانهای سیاسی- نظامی”، نمیخواهند “تشکلهای تحت فرماندهی شان” را بر اساس قواعد دموکراسی بازسازی کنند و با دادن فرصت بیان و مشارکت به مخالفان شان، یقین خود به آزادی، دموکراسی و برابری را به اثبات برسانند؟ (بیشتر…)
نکته 3، به نقل از مقالۀ «جرقه تکراری- پروندۀ خیزش اعتراضی ضد رژیم- “پایان سخن ببین که ما را چه رسید!”»
نکته سه- فرق بین رهبران آنان و رهبران ما!
– البته که ما هم، رهبرانی داریم. به حد فراوان هم داریم. پادشاه «مادرزادی« داریم. رئیس جمهور موقت «مادام العمر» داریم. رهبران «دائمی» سازمانهای چپ را داریم، رهبران «غیرقابل عزل» نهادهای راست را داریم. داریم و داریم، امّا!
- اینهمه تظاهرات «فاقد رهبری»،
- اینهمه جانبازی های «بدون برنامه ریزی» و،
- اینهمه کشته شدگان “بی صاحب!” نشان میدهند که:
*اینان رویهمرفته از عهدۀ رهبری مبارزات و اعتراضات بر حق مردم بر نمی آیند.
*اینان حتی قادر به عرضۀ راه چاره ای برای جلوگیری از قتل عام فرزندان مبارز ایران نیستند!
سؤال که: (بیشتر…)
نکته 2، به نقل از مقالۀ «جرقه تکراری- پروندۀ خیزش اعتراضی ضد رژیم- “پایان سخن ببین که ما را چه رسید!”»
نکتۀ دو- تا زمانی که تک تک و پراکنده ایم …؟
ما به عنوان ملتی تسخیر شده باید هم! در برابر ستم و دیکتاتوری بایستیم. باید هم، اعتراض بکنیم. باید هم، با تجاوزات رژیم به جان و مال و هویت مان مقابله بکنیم، اما!
– اما به چه شکلی؟
– حتما نه به این شکلی که هر بار بهترین فرزندانمان را فدا بدهیم و بعدش هم بدون هر دستاوردی در ماتم شان زانوی غم در بغل بگیریم. (بیشتر…)
نکته 1، به نقل از مقالۀ «جرقه تکراری- پروندۀ خیزش اعتراضی ضد رژیم- “پایان سخن ببین که ما را چه رسید!”»
نکتۀ یک- باز هم “مرده میبرند کوچه به کوچه”!
باز هم گلوله باران مردم معترض،
باز هم جوانان غرقه به خون،
باز هم دستگیری، شکنجه و اعتراف گرفتنهای دروغین،
باز هم بغض سرکوب شده در گلوی مردم ایران، باز هم گریه و عزاداری،
باز هم اعلامیه دادن های «بی حاصل» «رهبران در عافیت تبعید».
- نه…، “این حرفها برای تو مادر نمیشود!”.
(از امام زمان تا امام زمان)، برداشت از کتاب “خیزش و فروپاشی اتوپیای انقلاب 57” نکته 15
نکته پانزده) راه چاره چیست؟
ملتی هستیم که نهاد دیکتاتوری در خانه و خانواده، در میان خویشاوندان، و حتی در بین نهادهای سیاسی نیروهای اپوزیسیون مان لانه کرده، و بازگشت به هویت دینی و مذهبی مان به خاک سیاه مان نشانده است. ملتی هستیم که برای نجات خود از این فروپاشی ملی، نه نهادهای سیاسی آلترناتیو داریم، نه خود را سازماندهی کرده ایم و (نه حتی «به اتوپیا و آرمانهای مشترکی برای آینده» دست یافته ایم). ملتی هستیم که میخواهیم از این رژیم و نظام نجات بیابیم، ولی نمیدانیم برای بعدش «چه میخواهیم!»
یک چنین ملتی البته که راهی ندارد جز آنکه چشم امید به دیگران بدوزد و هر روزه روز، خود را به ضریح کهنه مردۀ این یا آن “امام زمان” ذهنی و عینی دخیل ببندد و ساده لوحانه به معجزۀ ناممکن نجات یافتن اش به دست دیگران، دل خوش بکند. اما در عین حال میدانیم که: (بیشتر…)
(از امام زمان تا امام زمان)، برداشت از کتاب “خیزش و فروپاشی اتوپیای انقلاب 57” نکته 14
نکته چهارده) اینان بروند تا بعد!، یعنی که “هر چه پیش آید خوش آید”
اینک به واقع مائيم و خوابهای بدون تعبیر نجات و رهائی از دست <امام های زمانه>.
- مائیم و نامیدی.
- مائیم و استیصال.
- مائیم و نظم اجتماعی معیوبی که به قول مرثیۀ برزویه طبیب در کلیله و دمنه:
(از امام زمان تا امام زمان)، از کتاب “خیزش و فروپاشی اتوپیای انقلاب 57″، نکته 13
نکته سیزده) “روزگار غریبی است نازنین!” (شاملو)
رژیم جمهوری اسلامی اما، <از سوئی> با تحمیلات بی حد و مرزش جنگ میزاید، ظلم میکارد، فقر می بارد و امید به فردا را تخریب کرده و میکند. رژیم با اعمال وحشیانه ترین شیوه های سرکوبی و بهره کشی، در حال مدفون ساختن مردم ایران در قعر تاریخ توحش و بدویت است، ولی از <سوی دیگر>،
- برای نجات مردم از <نابرابری ها و مظالمی که خود تحمیل کرده و میکند>، مردم اسلامزدۀ درمانده را به اتوپیای دروغین “ظهور و نجات امام زمانی اش” حواله میدهد و حتی برای خروج این امام گمشدۀ مورد ادعا، چاههای خروج حفر میکند.
(از امام زمان تا امام زمان)، از کتاب “خیزش و فروپاشی اتوپیای انقلاب 57″، نکته 12
نکته دوازده) تاراج و چپاولگری اسلامی
بدین سان امروزه روز با کنترل <انقلاب> به دست <ضدانقلاب اسلام بنیادگرا>، برج و باروی مقاومت مردم فروريخته و با تخريب بنای “آرمان ملّی ايرانی”، سرکوب و خفقان، و <تاراج و چپاولگری وحشی نوع اسلامی> به رسم زمانه تبدیل شده است. ایده آل ها و ارزشهای اتوپیای “انقلاب” به ممنوعیت ها پیوسته و: (بیشتر…)
(از امام زمان تا امام زمان)، از کتاب “خیزش و فروپاشی اتوپیای انقلاب 57″، نکته 11
نکته یازده) “به جای نان -به تساوی- گلوله قسمت شد” (مینا اسدی)
با به تصرف درآمدن “آرمانشهر ملی ایرانی” و برقراری رژیم اسلامی “امام زمان حاضر!” بر روی ادعاهای توخالی “جامعۀ عدل امام زمان غایب!” دیگر،
- نه از عدالت خبری شد و،
- نه خرید صلواتی یا تحویل پول نفت به در خانه ها.
“به جای نان -به تساوی- گلوله قسمت شد”. (بیشتر…)
(از امام زمان تا امام زمان)، از کتاب “خیزش و فروپاشی اتوپیای انقلاب 57″، نکته 10
یکی شدن آدرسها 
نکته ده) که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها (حافظ)
بدین ترتیب در جریان این تحولات ایده آلی قبل از 57، چپ و راست و <لائیک و دیندار> به آرمان مشترکی دل بستند. این البته یک «اختلاط کجراهه» بود، چرا که اتحاد <همۀ مدعیان ضد سلطنت> در جبهۀ “انقلاب”، ماهیت های بنیادی این نیروها را از دیده ها مخفی می ساخت و با نامرئی کردن تفاوتهای عمده بین،
- چپ و راست،
- لائیک و اسلامی،
- ترقی خواه و بنیادگرا،
- ضدامپریالیست و حامی استعمارنو،
- استقلال طلب و وظیفه خوار وابسته به غرب یا به شرق،
توده های فعال در جریان انقلاب را به تبعیت از “امام زمان حاضر” هدایت کرد. (بیشتر…)
