تازه ها و نکته ها 21

نکته یک: اعتراض  سازماندهی شده

حالا دیگر زمان اعتراض است. اما نه اعتراضی که نهایتاً به “فرمانبری” ختم میشود. نه اعتراض خود جوش و فی البداهۀ داخل تاکسی و اتوبوس که جز به کار همدردی و تخلیه نمیخورد. نه اعتراضی که هیچ هدفی ندارد، برنامه ریزی نشده، و مانند فحش و بد وبیراه، یا شکایت و نفرین، از فردی به فردی صادر، و بدون هیچ نتیجۀ اجتماعی، به صورت خاطرۀ روزانه محو شده و به فراموشی سپرده میشود. این اعتراض فقط به درد “تخلیۀ انرژی نارضایتی” برای تداوم “فرمانبری دینی-سیاسی” از نظام حاکم می خورد، “مثل نوشتن شعار روی دیوارهای توالت شاید!”. (بیشتر…)

نکته نه

نگرش کوتاهی به جعلیات شریعت خواهانی همچون مهدی بازرگان، علی شریعتی، محمود طالقانی، عبدالکریم سروش، مطهری، مکارم شیرازی و شرکاء، علی اکبر قریشی، حسین محی الدین الهی قمشه ای و غیره و غیره در این کتاب نشان میدهد که اینان همه برای سرپوش نهادن به خطاها و تعارضات خدای شان و اصلاح معنی و مفهوم کتاب دینی شان به هر کاری دست میزنند. اینان اما، با وجود استفاده از انواع  ابداعات، شگردها و عوام فریبی های کلامی شان، نه تنها موفق به نامرئی کردن خطاهای اله شان در کتاب آسمانی اش نمی شوند، بلکه حتی اصل ادعای آسمانی بودن قرآن و وجود خدای یکتای خالق شان را بیش از پیش به زیر سؤال میبرند.

دیدیم که از اینان، طالقانی برای رفع و رجوع خطای قرآن از نظر تعداد ستارگان منظومۀ شمسی، از خدائی حرف میزند که فقط در مورد آن سیاره هائی که از روی زمین به چشم می آیند، آیه می فرستد. (بیشتر…)

نکته هشت

در ادامۀ خط تحریف و گنده گوئی های شریعتخواهان اسلامی امر به قدری به مهندس مهدی بازرگان مشتبه می شود که بی توجه به مربوط بودن یا نبودن بحث ها و بی آن که کوچک ترین درکی نسبت به خواستگاه های متفاوت «علم» و «دین» نشان بدهد، ادعا می کند که:

– “نقش پیامبران بر انگیختن منابع انرژی انسانی است” (دعا، ص 68)،

– ادعای قرآن در مورد “بودن عرش یا قصر فرماندهی خدا بر روی آب” حاوی دانش آب به عنوان ناپایدارترین محیط ترکیبی طبیعی و در عین حال مساعد ترین محیط برای حیات است” (توحید …، ص 38) و،

– نقل “سیر آفرینش در قرآن”، تکامل طبیعی داروینی را توضیح میدهد …ووو” (پیشین). (بیشتر…)

نکته هفت

مهدی بازرگان مفسر و متکلم معروف از جاده صاف کن های مهم رژیم جمهوری اسلامی است. او در همان حال، چهرۀ شناخته شده در علمیت بخشیدن به احکام و داده های قرآن و شریعت است (ر. ک. به جلد سوم همین کتاب). بازرگان نمایندۀ نسلی از متشرعین تحصیلکرده است که به بیان اصول کافی (ص 15) عبارات قرآنی همچون،

• “اذا السماء انشقت” (در مورد شکافتن آسمان در روز قیامت) را به شکافتن اتم،
• “ترميهم بحجارة من سجيل” (قصۀ سنگباران اصحاب فیل) را به معنی پخش بیماری آبله،
• “الماء تحت الهواء” (بارش آب از آسمان) را به وجود چاه های جوّی و،
• «جن» مورد بحث در قرآن را گاهی به معنای میکروب و گاهی به معنای الکترومغناطیس،
• فرشته ای به نام «جبرئیل» را به معنای «نیرو» و،
• “آية محکمه” (در مورد روشنی آیات) را گاهی به فرمول های ریاضی، گاهی به الکتریسیته و گاهی هم به اتم ربط می دهند.

(بیشتر…)

نکته شش 

در موضوع عوامفریبی های مفسران و متکلمان اسلامی برای رفع و رجوع خطاهای قرآن روش اكتشافی متکلم معروف عبدالكريم سروش يك استثناست. او برای توجیه خطاهای قرآن و الله مورد ادعایش راهی پيدا كرده كه با بقيۀ راه‌ها و تفسيرها متفاوت است و بيشتر به تردستی و چشم بندی می‌ماند، تا حتی به توجیهات و دلیل تراشی های بی اساس و غیر منطقی معمولی سایرین.

سروش صفحات فراوانی را برای توضيح آنچه «قبض و بسط تئوريك شريعت» نام نهاده، سياه می كند تا به باور خود برای خلاصی از هر مطلب نادرست قرآن و الاهش، به اين جا برسد كه «دين» از «معرفت یا فهم دينی» جداست (قبض و بسط تئوريك شريعت، ص 501). آن چه از نظر وی مهم است، منطقی بودن این ادعاها نیست، بلکه جا انداختن این تردستی است که گويا:

– هر خطا و تضاد و تناقضی در قرآن، نه از دین یا خدای نازل کنندۀ این آیات، بلکه از «معرفت یا معرفت های دينی ما» ناشی میشود (مثل آنکه بگوئیم شب تاریک نیست، بلکه چشم ما آنرا تاریک می بیند!). (بیشتر…)

نکته پنج

یکی از مشکلات لاینحل قرآن، غیرعلمی بودن آیاتش در مورد طبیعت و جهانی است که خدای قرآن مدعی خلقت اش است. قرآن نه فقط به شرح نکتۀ سوم مذکور آدرس نادرستی در مورد جای محل بارآمدن منی مرد میدهد، بلکه همچنین در مورد زمین و آسمانی که بنا به ادعاهای مکررش به دست وی خلق شده، اطلاعاتی میدهد که با واقعیت موجود تطبیق ندارند.

از جمله از این آیات، آیۀ 29 سورۀ البقره در مورد تعداد اختران منظومۀ شمسی است. تفسیر و تحلیل سید محمود طالقانی از این آیه و ادعای هفت آسمان در آن، در نوع خود خواندنی است. وی در کتاب پرتوی از قرآن این آیه را چنین ترجمه و تفسیر میکند: “همان خداوند است که همه آن چه در زمين است برای شما آفريد، آن گاه به آسمان پرداخت و بر آن احاطه و استيلا يافت، پس آن را هفت آسمان پرداخته و يکسان بر آورد …”. “مقصود از هفت آسمان در این آیه همان اختران منظومۀ شمسی جهان ما می باشد” (طالقانی، جلد 1، ص 110).

وی اما میداند تعداد واقعی اختران این منظومه بیش از هفت تائی است که در قرآن آمده ست. در نتیجه او هم مثل دیگر مفسران اسلامی برای توجیه و مخفی کردن این خطای الله اش  دلیل میتراشد:

• درست است که خدا هشت اختر را هفت تا بیان کرده، ولی “این آیه تنها اشاره به و بیان نمونۀ نظم و اندازه ای است که به چشم می آید“(پیشین)

معلوم نیست چرا طالقانی فکر می کند که خداوند خالق عالم فقط از ستارگانی که در زمان نزول به چشم می آمده و بدین معنی، با چشم غیر مسلح مردم آن زمان قابل رؤیت بوده حرف زده است. این آیا از این روست که مثلاً:

1. خدای خالق مورد ادعا فقط از آن اخترهائی که به چشم غیر مسلح بشر آنروزی دیده می شد آگاهی داشت؟ یا،
2. فقط آن هائی را که به چشم می آمده خلق کرده بوده؟ یا که،
3. خدای نازل کنندۀ این آیه در زمان نزول در روی زمین بوده و به جز علم زمان نگارش قرآن هم هیچ دانشی نداشته، و در نتیجه، فقط آنهائی را که از طرف اعراب بیخبر آنزمان قابل دیدن بودند، شمرده و در آیۀ آسمانی اش نازل کرده است؟

کدامیک؟

سید محمود طالقانی حتماً در زمان نگارش این تفسیر، بهتر از همه می دانست که هرکدام از این پاسخ ها را برگزیند، اصل و اساس دینی اسلام، یعنی هم اعای وجود الله خالق و هم الهی بودن قرآن را زیر سؤال می برد. هم از این رو هم بوده که وی در همان کتاب تفسیرش مجدداً به تئوری خود ساخته و پرداخته اش برمیگردد و این بار با حذف زمین و سیارۀ متلاشی شده از جمع تعداد سیارگان منظومۀ شمسی، شادمانه به این نتیجه رسیده که گویا: «حرف قرآن در مورد تعداد سیارگان با داده های علمی زمان ما هیچ مغایرتی ندارد.»

– چرا ندارد؟

– زیرا که تعداد اختران منظومۀ شمسی هشت تاست و خداوند زمین را از این تعداد حذف یا کم کرده و در نتیجه، هشت اختر را هفت اختر نوشته است.

طالقانی البته توضیح نمیدهد که “چرا خداوند زمین را از جمع اختران این منظومه حذف کرده است”؟ ادعای طالقانی فقط در یک مورد میتواند صادق باشد و آن زمانی است که خدا به وقت شمارش تعداد اختران روی زمین بوده و یادش نبوده که زمینی را که روش ایستاده به حساب بیاورد!

برداشت از جلد اول کتاب “قرائت قرآن غیردینی”، ص 28 به بعد

برای تماس با ما روی کلمه تماس کلیک کنید.

نکته چهار

عمل شریعت سازان اسلامی اعم از مفسر، محدث، متکلم، فقیه، قاضی، عالم و غیره که از سدۀ دوم هجری به کار تفسیر و توضیح آیات قرآن مشغول اند، چیزی جز اصلاح و حتی راست و ریس کردن نقائص آیات “کلام الله شان” نیست. این عمل ولو حمایتی و اصلاحگرانۀ شریعت خواهان از همین رو،

• جز به رد ادعاهای خدائی که در آیات فراوانی خود را حکیم، دانا و توانای مطلق و همچنین آیاتش را صحیح و فاقد هر گونه خطا و نقصان معرفی میکند، نمی انجامد. هم از این رو نیز، تفسیر و تأویل آیات قرآن بر اساس معیارهای دینی خود اسلامیان، جز به راه کفر قرآن و خدای نازل کننده اش نمیرود.

(بیشتر…)

نکته سه 

بهاءالدین خرمشاهی، مترجم و مفسر معروف قرآن، در قرآن ترجمه شده اش به آیات 7-5 سورۀ الطارق که به غلط محل بارآمدن «منی» مرد را نه در جائی در لگن خاصره، بلکه در قفسۀ سینۀ مرد معرفی می کنند! اشاره میکند. این آیات چنین اند:

• “  …فلينظرو الانسن مم خلق. خلق من ماء دافق. يخرج من بين الصلب و الترائب“: “پس انسان بنگرد که از چه آفريده شده است از آبی جهيده آفريده شده که از بین ميانۀ پشت (پشت قفسۀ سينه؛ ستون فقرات)  و سينه (استخوان سينه يا ترقوه)  بيرون می آيد (سورۀ الطارق، آیات 7-5).

خرمشاهی اضافه میکند که “این آیات، به ویژه آخرین کلمۀ آیۀ آخر، معرکۀ آراء مفسران، خصوصا مفسران جدیدی است که می کوشند آن را با علم امروز تطبیق دهند! …البته ترائب جمع است و مفرد آن تریبه به معنی استخوان سینه یا ترقوه است…، “باری: (بیشتر…)

نکته دو

قرن هاست که اسلام سیاسی، جزئی جدائی ناپذیر از سیستم حاکم بر ایران است و بر اساس منشأ بدوی و شریعت قرون وسطائی اش، الهی بودن جبّاریت پدرسالارانه و مرکزمدارانۀ نهادهای اجتماعی و سیاسی را تبلیغ و توجیه می کند. تسلط و سرکوبی درازمدت دینی و مذهبی در این کشور و جامعه، در تمامی این مدت، حکومت های توتالیتر را الهی جلوه داده و تبعیت تسلیم طلبانۀ توده ها از انواع تجاوزات و سرکوبی های دینی- سیاسی را به دنبال آورده و نهادینه کرده است. این است که یک چنین دین با صورت بندی بس تندروانۀ شیعه گری، در همۀ عرصه های زندگی اجتماعی و فرهنگی ما رسوخ و رسوب کرده، و شکل مناسبات، قضاوت ها و برخوردهای ما را تعیین می کند. (بیشتر…)

نکته یک

… یا که نه! دین و دینداری در اسلام، لاجرم بوسه زدن بر قدر بردگی و بندگی، تن دادن به تسلیم بی هیچ سؤال و جواب است؟ دین راه است، شریعت است، حکم است و لاجرم بوسه زدن بر «حکومت دینی» است؟ دین آن است که سازمان دینی دارد، سنت و عرف دارد، حکم و اجبار دارد، شرع است، سیاست است، بر قدرت و تسلط اربابان دینی بنا می شود؟

و راه دینداری جز با حکم حاکم شرع، کنترل روحانیون و فرمان رهبران دینی قابل عبور نیست؟

• راه ورودش: «بیعت»،
• راه ادامه اش: «تسلیم»،
• راه هدایتش: «تهدید» و
• راه خروجش: «مرگ و شکنجۀ ابدی» است؟

و سؤال که در آن صورت: (بیشتر…)