مردم اسلامزدۀ، 1
(از امام زمان تا امام زمان)، از کتاب “خیزش و فروپاشی اتوپیای انقلاب 57″، نکته 13
نکته سیزده) “روزگار غریبی است نازنین!” (شاملو)
رژیم جمهوری اسلامی اما، <از سوئی> با تحمیلات بی حد و مرزش جنگ میزاید، ظلم میکارد، فقر می بارد و امید به فردا را تخریب کرده و میکند. رژیم با اعمال وحشیانه ترین شیوه های سرکوبی و بهره کشی، در حال مدفون ساختن مردم ایران در قعر تاریخ توحش و بدویت است، ولی از <سوی دیگر>،
- برای نجات مردم از <نابرابری ها و مظالمی که خود تحمیل کرده و میکند>، مردم اسلامزدۀ درمانده را به اتوپیای دروغین “ظهور و نجات امام زمانی اش” حواله میدهد و حتی برای خروج این امام گمشدۀ مورد ادعا، چاههای خروج حفر میکند.