پارتی بازی، 2

نکته هفده -*بند چهار*- رژیم شاه قادر به سرکوب تمام عیار انرژی اعتراضی “طبقات متوسط شهرنشین” کشور نبود، ولی اینان قادر اند.

شاه قادر نبود نارضایتی عمومی ناشی از نابرابری توزیع در آمد نفت و همچنین اختلاف شدید و رو به رشد طبقاتی در ایران را از راه سرکوب یا بازی های توخالی با تاریخ 2500 سالۀ شاهنشاهی به کنترل در آورد. افزایش نسل تحصیلکرده و رشد طبقۀ متوسط شهرنشین، به موازات افزایش بهای نفت، سطح انتظارات عمومی از رفاه و دموکراسی را بالا میبرد و عدم پاسخ به این انتظارات رو به رشد، بر رشد نارضایتی عمومی دامن میزد. در این شرائط، تقلیل انرژی اصلاحات، شیوع پارتی بازی، ثروت اندوزی و ارتشاء، و بالاخره گذر بی نتیجه به تک حزبی، تضاد بین دربار و مردم شهرنشین را عمیق تر ساختند. اینهمه «طبقۀ متوسط شهرنشین» را که خود عمدتا از اصلاحات “انقلاب سفید” برخاسته بود، به عرصۀ مبارزات سیاسی- مذهبی کشانید. (بیشتر…)

نکته پنج) “کی بود، کی بود، من نبودم”

باور فرهنگی به <اتوپیای نجات به دست امام زمان>، به بروز این روانشناسی اجتماعی منجر شده که انگار از ما جز انتظار کشيدن و تسليم حوادث شدن کاری ساخته نیست. این است که مدتهاست که ما مردم  ایران،

1./ نه جز گوش دادن به رسانه های خارجی کاری میکنیم و از عهدۀ کاری بر می آئیم و،

2./ نه، چون خود را برای تعیین اعمال مان کاره ای نمیدانیم، به <خوب یا بد> بودن کارها و <مسئوليت وجدانی> اعمال مان وقع چندانی می گذاریم. (بیشتر…)